Hoewel gietmeester Simon Laudy ervan overtuigd was dat het gietproces als zodanig -na een hachelijk kwartier- goed gelukt was, is de ontmanteling ook nog spannend.
De vorm boven de grond is ongeveer net zo groot als de klok groot is. Schijn bedriegt echter, want de mal bestaat uit een dikke mantel van zilverzand, hard gemaakt door menging met waterglas. Op de mal was met een krijttekening aangeven welk deel van de mal boven de grond uitstak.
Voordat de mal er af ging werden de restanten van de oven opgeruimd en de vuurvaste stenen schoongeschraapt. De inmiddels afgekoelde niet verbrande kolen (antraciet) werden weer in zakken gedaan voor hergebruik. De mal was inmiddels ook aan de buitenkant helemaal warm. Het gietgat heeft de vorm van een fietszadel.
Zilverzand is een fijnkorrelig, wit, uiterst zuiver zand met een laag ijzergehalte. Het bestaat bijna geheel uit kwarts (SiO2), en wordt daarom ook wel kwartszand genoemd. Als lijm hiervoor wordt waterglas (Natriumsilicaat) gebruikt. De restanten hiervan kunnen door de gieterij niet hergebruikt worden.
De jas van ronde taps toelopende staalplaten was aan elkaar vastgemaakt met bouten en moeren. Deze werden stuk voor stuk doorgeslepen en losgetikt en -gewrikt. Als eerste werd de kroon zichtbaar, de naar boven stekende staaf naar boven was het ontluchtingsgat en werd afgeslepen. Aan andere kant van het midden het ingietpunt.
De binnenmal is van hetzelfde materiaal als de buitenmantel. Helemaal onderaan was een 4 centimeter dikke stalen plaat. Het kostte heel wat mokerslagen om dit van de klok los te krijgen. Ondertussen onder druk gehouden door twee zwaargewichten. Voorzitter Roelof Talen en een medewerker van Laudy.
Lees ook:
- Klokgieten in Staphorst op het nippertje toch nog gelukt
- Opbouwen en opstoken veldoven voor gieten luidklok
- Gieten van bronzen luidklok tijdens landschapsdag
